منگم.. منگ منگ...

نمی دونم داره چی میشه

قراره که چی بشه

نمی دونم

توی ماشین زیر بارون... وقتی کنار یه پارک بزرگی و  بخار از نفس های دو تا آدم از دو تا جنس مختلف  شیشه ها رو پوشونده

وقتی سعی می کنی نفس نکشی شاید دنیای بیرون برات تار تر نشه

چشم می دزدی از اونی که کنارت نشسته و زل می زنی به تنها پیدایی درختای پارک...

منگی

منگ یه حسی بین رفتن و موندن

می مونی بین اینکه امروز اون روز مخصوص برای موندن هست یا نه

منگم

من خیلی خسته ام از بارون بی هویت اسفند...نه بوی بهار داره... نه عطر گیج کننده و غم دار پاییز

متنفرم از اسفندی که فقط ادای بهار و در میاره

منگم

گیج گیجم...

یک چراغ خاموش

یک چراغ روشن

یک  پنجره سرشار از تو

یک حفره ی بی جان با من

شب و یک اتاق در نگاه من

که تو در آن به همراه عزیزت هستی

و من خسته و بی جان امروز لب یک پنجره ی ساکت و تار می بوسم

غرق بی تو بودن

تو در آن در آن سوی شب می خندی

سایه ات دست به یک سایه ی تار

تو با آن سایه تلخ می رقصی

و من از حسرت یک لحظه ی دستان تو خواه مرد

آه

مثل یک گل که بی گلدان ماند

ریشه هایم خواهد خشکید

تو به من می خندی

دستی در تاریکی

شب را پس می زنم

سایه ات را

سایه ات را می نوازم

تو ز من می ترسی

پایم می لغزد

وای این حس سقوط

چنگ بر شاخه ی دستت زده ام

تو به آغوش همان سایه ی تار می چرخی

و من از حسرت دستان تو تا چندی بعد خواهم مرد...

آنا حسینی

همونطور که فکر می کردم به دلم نچسبید

البته نه اینکه اصلا دوستش نداشته باشم نه

ولی کششی که دلم می خواست داشته باشه نداشت

چهار روزه تموم شد

خانه ی ادریسی ها یه فضای عجیب و جالب انگیز داشت ، همه ی داستان توی عشق آباد اتفاق می افته توی یه خونه ی بزرگ که مربوط به خونواده ی قدیمی ادریسیه

خانم ادریسی با دخترش لقا و نوه ی پسریش وهاب به اضافه ی نوکر پیر و قدیمیشون یاور توی این خونه زندگی می کنن که با ورود آتشکارها مجبور می شن با یه عالمه آدم عجیب که به ظاهر از جنس هم نیستن زندگی کنن این آدما با منش های مختلف کنار هم جمع میشن و نشون میدن که ذات همه آدما مثل همه...

خوبه بود فقط همینو می تونم بگو البته که از خوندنش پشیمون نیستم...

وای هفته تعطیلات تموم شد البته ما چون خیلی دانشجوای خوبی هستیم برای رفع خستگی یه هفته دیگه ام به خودمون استراحت دادیم اما تو این تعطیلات من یکی بیکار نیستم که

از سه شنبه تا حالا دو تا رمان خوندم

عادت می کنیم از زویا پیرزاد و صد سال تنهایی از گابریل گارسیا مارکز( محشر بود البته خجالت میکشم  که تازه الام خوندمش باید خیلی زودتر ازینا می خوندمش)

از پیرزاد قبلا چراغ ها را من خاموش می کنم و خونده بودم اونم خیلی خوب بود...فضای چراغ ها را من خاموش میکنم و بیشتر دوست داشتم با این حال هردوشون از تنهایی های یه زن می گن و این خیلی خوبه....

از مارکزم قبلا عشق سالهای وبا رو خوندم که البته فیلمشم هست

ولی واقعا صدسال تنهایی یه چیز دیگه است ، تا ۱ اسفند وقت دارم تحویل کتابخونه دانشکده بدمش شاید یه دور دیگه ام خوندمش...

غیر از اینا شرق بنفشه مندنی پور (پارسال خوندمش شیفته این داستان میشه هر کی خوندتش) و خانه ی ادریسیها از غزاله علیزاده ام دستمه + یک گل سرخ برای امیلی از ویلیام فاکنر، البته اگه بخوام این داستانارو خوب بفهمم باید چند تا نقد حسابی از هر کدوم بخونم...

به خودم قول میدم تا آخر این هفته حتما  خانه ادریسیهارو تموم کنم ....

سلام

شايد خوب باشه اگه تو پست اول يه كمي خودمو معرفي كنم

اهل تهرانم ، روزگارم بد نيست

آذر ماهي ام

شعر دوست و گاهي هم شاعر

دانشجوي ادبيات داستاني ام و عاشق نوشتن

(بايد بگم كه رشته من يه رشته ي خيلي خيلي جديد و جالبه كه تو دانشگاه تربيت معلم  تهران البته تربیت  معلم سابق چراکه  اسمش عوض شد و شد دانشگاه خوارزمی ـتدريس ميشه،البته بعدا مفصل راجع بهش توضيح مي دم)

 آرزوم اينه كه يه روزي يه نويسنده خوب باشم

و اين يك شعر از خودم:

دلم براي غصه هاي تو تنگ مي شود

حالا كه مي روي

جايي كنار صندلي مخصوصت

پاي آن گلدان خالي

چشم هايت را خواهم كاشت

چشم هاي سبزت رشد مي كنند

 و دور دسته هاي صندلي خواهند پيچيد

و من روبه روي همان صندلي

به تماشاي چشم هاي تو

تا ابد خواهم نشست...